Að verða gamall

Eftir að hafa legið hér á sjúkrahúsinu sem reyndar er orðið elliheimili þá hræðist ég ellina. Af hverju? jú, að horfa t.d. á sumt af gamla fólkinu sitja allt upp í 12 tíma, tólf klukkustundir á sama stólnum og horfa á sjónvarpið eða bara út í loftið. Prófið sjálf sem eruð heilbrigð þó ekki væri nema 6 tíma. Sjúkrahúsið er að mínu mati undirmannað, 2-3 gangastúlkur á morgunvakt og 2 á kvöldvakt á allt upp í 15 sjúklinga hlýtur að vera of lítið enda eru þær á fullu allan daginn við að sinna brýnustu þörfum fólksins, færa því að borða, baða og fl. hafa jafnvel ekki tíma fyrir það fólk sem ekki getur matast sjálft.

Gamla fólkið þarf meira en mat og rúm, mér fannst bara skelfilegt að horfa upp á þetta.

ÉG VIL EKKI VERÐA GÖMUL KONA Á SVONA STOFNUN.

Margt eldra fólk vill vera heima og gæti það með aðstoð en hana er ekki að hafa. Það eru lítil sem engin úrræði fyrir þetta fólk og er bæjarfélaginu til vansa.

Fyrir tæplega 16 árum birtist eftirfarandi  grein í Morgunblaðinu. Er þetta virkilega svona enn í dag. Tengdamóðir mín sem greinin fjallar um lést tæpum tveimur mánuðum eftir að greinin birtist.