Óhróður um skötuunnendur

Grein eftir Sigurð Helga Guðjónsson í 24 stundum, miðvikudaginn 12. des. þar sem vegið er að okkur Vestfirðingum. Ég skil vel fólk sem þolir ekki lyktina, en það er óþarfi að rakka okkur svona niður.

P.S. kann ekki að setja greinina inn svo hún sé læsileg, ábending væri vel þegin.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Það skriplar á skötunni

Athugasemdir

[Birna Mjöll Atladóttir, 20.12.2007 kl. 11:27]

Sæl Guðný.Ég verð að komast í og lesa þessa grein.  Þegar Jón Ingi mágur minn bjó með einni sem er frá Tælandi þá lyktaði íbúðin auðvitað og stigagangurinn alltaf af mat, hvítlauk eða einhverju öðru sterku.  Ég man að ég hafði oft orð á því þegar ég kom þar inn, en ekki veit ég hvort ég færi að kvarta ef ég byggi þarna.  Það er einfaldlega misjöfn lykt af því sem við erum að borða eða elda.  Undanfarna daga hef ég mikið verið með hákarl sem er nú ekki alveg lyktalaus, en ég er oft að  hugsa hvað pósturinn haldi þegar hann kemur hér inn.Skötulykt er eitthvað sem fylgir þessum árstíma og enginn á að gera veður út af.  Önnur matarlykt er einvaldlega eitthvað sem ég tel að við verðum að þola.  Ég held að það gæti orðið tilbreytingalaust ef við hættum að elda mat sem væri lykt af, það yrði bar pasta eða eitthvað svoleiðis drasl.En eitt verð ég þó að segja að mér fannst ógeðslegt en það var þegar útlendingur kom hér og steikt hákarls bita.  Hann hafði keypt box af hákarli og þótt hann eitthvað hrár.  Þetta var þjóðverji og hefur trúlega ekki tímt að henda honum, nema hann steikti hann og svo reyndi hann að éta hann.  Ég fór fram til hans til að vita hvað væri verið að gera og þar sat karlinn og var að reyna að éta þetta, hann sagðist ekki skilja hvernig við gætum borðað þetta.