Álftarungi

 

 

Frétt í sjóvarpinu í kvöld um álftarunga sem er í fóstri á Selalæk í Rangárþingi vakti upp hjá mér minningar um unga sem var í fóstri á mínu heimili fyrir sjö árum. Fram kom í fréttinni að honum væri gefin hundamatur og mél.

Tilurð okkar unga var sú að sonurinn kom einn daginn heim með álftaregg og vafði því inn í peysuna sína og setti á ofninn í herberginu sínu, öðru hvoru var eggið bleytt, bara sett í eldhúsvaskinn. Átti ég nú ekki von á að þetta tækist hjá pilti. Eftir tæplega fjórar vikur skreið ungi úr egginu og mikið rosalega var hann fallegur. Nú hófst vinna fyrir alvöru, útbúinn var kassi með ljósaperu til að halda á honum hita, þá var pantað að mig minnir kraftfóður sem hænuungum er gefið, við vorum hrædd um að hann myndi deyja úr hungri hjá okkur. Farið var út, reytt gras og klippt niður og þetta át hann ásamt hænuungafóðrinu, og hann át allan liðlangan daginn meðan einhver gaf honum. Á tveimur vikum þyngdist hann um 300 gr. næstu viku um 330 g. Einu sinni á dag var látið renna í baðkerið, gras klippt út í og þar synti hann og át. Fimm vikna gamall var unginn orðinn 1.100 gr. og átti þá orðið erfitt með að ganga. Nú varð að gera eitthvað í málunum og var unganum komið í sveit þar sem hann gæti verið í náttúrulegu umhverfi og komist í vatn að synda. Þar lifði hann í viku.

Mistökin hjá okkur voru held ég, að hann fékk of mikið að borða. Þess vegna sló mig svolítið fréttin um álftarungann á Selalæk sem er lítið farinn að fljúga, er hann ekki bara of þungur?