Hið kvekkta tré

Snemma í vor gægðist tré af sjálfsdáðum og vegna sólar

úr berki sínum,

eftir að það hafði verið niðursokkið í draum sinn                            

í allan vetur.

Þegar tréð fann hlýju, í apríllok, áræddi það að bruma,

fálmaði með lauf út í vor sem draumarnir sögðu því frá ...

En hret kom og tré er á vissan hátt annað en snigill,

það gat ekki dregið laufið aftur inn og kól.

Sólin endurtók kossinn og sagði árvisst með yl mánuði síðar:

Þér er óhætt að þrífast, tré, nú er loks komið sumar.

En það stóð samt innan um blóm, hálflaufgað fram á haust.

Vetur er tími hugsana, drauma og svefns:

Trén dreymir þá í myrkum safa nýja tíð, ljósa,

handan við langa leiðslu

meðan dimman ríkir og sú orka fæst sem vekur lífið hvert vor

og leiðir það inn í gleymsku gleði og sólar.

Laufgast tréð þá næst, glatt og grænt og frjálst,

eða hikar það héðan í frá

og geymir laufhafið innra með sér, svart,

skorpið og leynt, hið hvekkta tré.

                                                                 Guðbergur Bergsson